Дори: Духтаре, ки касе дӯсташ намедошт

Дори ҳамаи инро чун ятим аз сар гузаронид. Вақте падару модараш аз ӯ даст кашиданд, ӯ аз як саѓирхона ба дигаре овора шуда, ягона чизеро, ки рӯ ба рӯ меомад, азобу уқубат ва зулми надидани айёми кӯдакӣ буд. Аммо дар миёни ҳамаи ин ҳодисаҳо Дори ба худ дӯстеро пайдо мекунад. Ӯ акнун метавонист дар лаҳзаҳои мушкилтарини зиндагияш ба вай паноҳ барад. Ин дӯсташ тавонист, ки ноумедии Дориро ба умед табдил диҳад.

Имрӯзҳо Дори ҳамин қиссаи худро дар бораи умед дар саросари дунё ба бачаҳо нақл мекунад:

„Ман ҳаминро фаҳмидам, ки вай онҳоеро, ки „бесоҳиб” ҳастанд, „соҳиб” мешавад. Ва агар шумо ҳама чизро дар дунё фаромӯш мекунед, ҳеҷ гоҳ инро фаромӯш накунед, ки...

Худо шуморо дӯст медорад!”